Judy Niemack heeft zoveel uitmuntende cd's uitgebracht dat het ondoorgrondelijk lijkt dat dit nog in 2007 het geval is
release voor Blujazz is haar eerste Amerikaanse opname sinds Heart's Desire en pas haar derde Amerikaanse album in totaal.
Maar de verloren tijd maakt ze goed met een typisch avontuurlijk uitje, bijgestaan door gitarist Jeanfrançois
Prins, pianist Jim McNeely, bassist Dennis Irwin en drummer Victor Lewis, met gast
optredens van saxofonist Gary Bartz en trompettist/flügelhornist Don Sickler op geselecteerde tracks.
Niemacks brutale versie van Duke Ellingtons “I Ain’t Got Nothin’ But the Blues” en haar unisono scatting
met de gitaar van Prins in een ravotten door “Bluesette” open je de schijf met een knal, maar ze koelt de boel af
met haar ingewikkelde interpretatie van ‘Interplay’ van Bill Evans, waarvoor ze prachtige teksten aanleverde. "A
Crazy Song to Sing” heeft meer een vocale kwaliteit en beschrijft de aantrekkingskracht van het optreden van Thelonious
Monks ‘Misterioso’, onderbroken door Bartz’ smeulende altsax-solo. 'In een sentimentele stemming' is ingesteld
aangevuld met een intrigerende mix van gitaar, flügelhorn en altsax, waarbij Niemack een boeiende
prestatie. Judy Niemack is een van de meest onderschatte jazzvocalisten van haar generatie
deze briljante poging zou critici wakker moeten schudden die haar consistent uitstekende werk ten onrechte over het hoofd hebben gezien.
Ken Dryden – Alle muziek
Het lijkt alleen maar gepast dat Judy Niemack een aanzienlijk deel van haar tijd besteedt aan lesgeven, want er is niemand – of het nu een jazzneofiet of een veteraan is – die niet van haar kan leren. Net als collega-zanger en docent Tierney Sutton vertegenwoordigt Niemack jazzzang op zijn best en meest talentvol. Gedurende haar twintig jaar durende carrière grenst ze consequent aan onberispelijkheid, maar toch is ze nooit gemanierd of voorspelbaar geworden.
Haar nieuwste, een twaalf nummers tellend eerbetoon aan de verschillende stemmingen en gevoelens die met de kleur blauw gepaard gaan, is tegelijk een subliem bewijs van haar al lang bestaande muzikale bekwaamheid en een uiterst verfrissende oefening in interpretatieve genialiteit.
Niemack navigeert door alles, van een hard swingend “Moanin'” tot een met bossa doordrenkt “Blue In Green”, een parmantig “Bluesette” en een sudderend “Afro Blue” met uniforme finesse. Haar lezing van Joni Mitchells ‘Blue’ is een voortreffelijke studie naar zielsverruimende pijn. Ze kan schrijven, zoals briljant geïllustreerd door de teksten die ze hier past bij Bill Evans’ “Interplay” en Monk’s “Misterioso” (toepasselijk omgedoopt tot “A Crazy Song to Sing”). Ze begrijpt, zoals te weinig vocalisten dat doen, de subtiliteit van scat, wetende dat het effect ervan het krachtigst is als het niet alleen intelligent maar ook spaarzaam wordt gebruikt.
En het allerbelangrijkste: ze waardeert, net als alle werkelijk grote jazzzangers, dat haar samenwerking met bandleden Jeanfrançois Prins (wiens oogverblindende gitaarwerk wordt geëvenaard door zijn arrangementen), pianist Jim McNeely, bassist Dennis Irwin en drummer Victor Lewis, plus afwisselend gasten Don Sickler (trompet en bugel) en saxofonist Gary Bartz, moet een naadloze oefening zijn in wederzijds vertrouwen en respect. Christopher Loudon – Jazz Times
- Verschenen : 10/04/2007
- Label : BluJazz
