2008 Toots Thielemans Award
2008 Master Jazz-compositie en arrangement. (Koninklijk Conservatorium Brussel)
2006 Prix Gus Viseur (Parijs)
2002 Kandidaat in Muziek, Koninklijk Conservatorium Brussel, Opleiding Jazz en licht muziek, compositie, arrangement (Improvisatiecursus (vrije), harmonie klassiek en jazz, arrangement, orkestratie, analyse, directie).
2000 Europees Baccalaureat (Ecole Européenne Bxl II)
1995-2002 Meerdere stages en cursussen bij B.Le Tron, D.Laloy, P.Thuriot (instrument), N.Pignol, S.Milleret (improvisatie, harmonisatie, samenspel).
1990-1995 Privé cursussen piano en muziektheorie in Brussel (The Associated Board of the Royal Schools of Music).

WERKERVARING-SCENE 2008 Muzikante in verschillende groepen en producties met uitéénlopende stijlen: deux accords diront, Olla Vogala, La Roza Enflorese, Muziektheater Transparant, Knopf Quartet, Hotel Terminus, Aline Alinopoulos Marcel Marcelsson et leurs poussins. Concerten in België en buitenland : Marokko, China, Zuid-Afrika, Griekenland, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Spanje.
1996-1999 Vervangingen bij Raphy Raphael, Marka, Figurez-moi ça.

DISCOGRAPHIE
OLLA VOGALA "Marcel" (2008/homerecords)
CHANSONS SANS PAROLES (2007/homerecords)
DEUX ACCORDS DIRONT "Gardadvergur" (2006/homerecords)
LA ROZA ENFLORESE "Sekretos de mi alma " (2006/ArtScèneProduction)
SOUTHERN WIND (2006/Zoku)
OLLA VOGALA "Siyabonga" (2004/homerecords)
OLLA VOGALA "Lijf" (2003/Zoku)
OLLA VOGALA "Fantoom" (2001/Zoku)
DEUX ACCORDS DIRONT "L'histoire du Kangourou" (2001/autoprod.)
DEUX ACCORDS DIRONT "Noctambules" (2000/autoprod.)

Al De Boeck, De Standaard, 25-02-06, ***
Anne Niepold en Aline Pohl of tweemaal diatonisch accordeon zijn nog steeds het duo 'Deux Accords Diront' en hebben met 'Gardadvergur' hun tweede cd uit. Op het nieuwe album zijn alle composities van Niepold.

Wat we horen is vooral speelplezier. Niet meteen traditionele wereldmuziek of klassiek of jazz, wel flarden daarvan maar dan op een erg persoonlijke manier gebonden. 'Valse pour Yvan', het openingsnummer, groeit uit een trage wals die zich opgang trekt, en meteen laat horen hoe creatief deze jonge dames met het gegeven 'wals' omgaan. Het daaropvolgende 'Traumatisme Félin' geeft piekfijn aan hoe een trauma zou kunnen klinken. In 'Aller simple pour Caracas' worden meerdere soorten emoties afgetast en laten geen ontsnappen toe.

In wat volgt herkennen we het voorgaande maar telkens weer verrijkt met andere ingrediënten waardoor het geheel toch weer een eigen origineel karakter krijgt. Opmerkelijk ook hoe sterk de langere nummers, als 'Papillons' en 'L'autre' overkomen, ze je van de eerste tot de laatste noot meenemen in het avontuur, in boeiende muzikale wandelingen. (adb) .

www.folkforum.nl, 21/02/06, Henk - Waardering 8
Het vanuit Brussel opererende Deux Accords Diront biedt niet een licht toegankelijke maar wel een gevoelige constante dialoog tussen twee diatonische accordeons. De twee getalenteerde muzikanten Anne Niepold en Aline Pohl die live overlopen van expressie, zijn op 'Gardadvergur' introverter.

Waar je ze een paar jaar geleden nog onder de noemer folk kon plaatsen, is hun stijl geëvolueerd naar iets ondefinieerbaars. In hun zelfgeschreven, hedendaagse composities gaat het om een combinatie van improvisatie uit jazz met warmte uit wereldmuziek. Fijnzinnig spel, ingehouden spanning met emotionele wendingen en uitbarstingen. Er klinkt percussie op de accordeon, de balg ondersteunt hijgend het ritme, zoals dat ook sporadisch vocaal gebeurt. Verder komt er geen enkel ander instrument aan te pas.

De ene accordeon legt met diepe tonen een bewogen ritmische basis, waarop de ander dan vrijelijk improviseert, tenminste zo lijkt het. Ergens in de verte herken je de folk nog als inspiratiebron. Het titelnummer stipt iets aan van een tango, maar waaiert ook uit naar flamenco inclusief palmas.

Meteen in het eerste nummer weet je uit welke hoek de wind waait. In een bedding van lage drones en gevoelige trillinkjes alarmeren dissonantjes je als sirenes op de eerste maandag van de maand. Tempowisselingen, romantiek, een jazzy intermezzo, accordeons die zowel lyrisch als staccato klinken. Hoewel geen lichte kost, heeft die opener Valse Pur Yvan wel de kenmerken van een liedje met zowel kop als staart.

Dat is lang niet altijd zo duidelijk. Ik krijg aanvankelijk dan ook moeilijk grip op nogal wat nummers. Ik moet zoeken naar een duidelijke structuur. Soms dwaal ik vermoeid af als was het een concert met minimal music. Verslapt je aandacht dan dreig je tureluurs te worden van de oprispinkjes die plots wreed toeslaan in weldadig warme lyrische stukken. Als 'Papillons' al drie minuten romantisch dromerig voortzwiert, verwacht je een uitbarsting. Die komt er, zij het niet zo heftig, met Niepolds kenmerkend gevoelig Toots Tielemans-achtig glissando. Toch een referentie die me vaker te binnen schiet als ik onderuit gezakt Deux Accords Diront over me heen laat komen.

Het album heeft tijd nodig om binnen te komen. Pas na meer draaibeurten herken je enkele ankerpunten die een cd nodig heeft om te beklijven. Mocht je weggedroomd zijn dan trekken de middelste twee van de twaalf nummers je met je haren bij de les. In BIS wordt daartoe de balg percussief als rasp bespeeld en wordt dat ritme humoristisch vocaal ondersteund. Matilda laat de twee diatonische accordeons naar adem snakken in een met fraaie themaatjes gezegende improvisatie.

Nee, Gardadvergur is geen gemakkelijk album. Leg het na de eerste verbijstering niet weg. Hoe vaker je het hoort hoe boeiender de composities uitpakken.

Holly Moors, Maart 06, ***1/2
Het duo Deux Accords Diront bestaat uit twee jonge meiden, Anne Niepold en Aline Pohl, die de diatonische accordeon bespelen, en op Gardadvergur laten ze horen dat ze niet alleen virtuoos kunnen spelen, maar bovendien intelligent en spannend, waarbij ze muziek maken die je misschien als folk zou kunnen omschrijven, maar net zo goed als jazz, wereldmuziek of avantgarde. Er wordt geëxperimenteerd, er wordt met de traditie gespot, en er wordt vooral zeer gepassioneerd gespeeld. Muziek voor hoofd en hart.

MazzMusikaS Free-zine
Wie al eens een folkclub bezoekt, heeft zeker al mogen kennismaken met het diatonisch accordeonwerk van Anne Niepold en Aline Pohl. Twee jonge dames die ware meesters zijn op hun instrumenten, maar die zich verder niet bezig houden met de genres die we doorgaans met de bretellenpiano verbinden? Of toch wel… alleen maken ze er een eigen brouwsel mee, dat we alleen maar redelijk onweerstaanbaar kunnen noemen, al is het zeker niet altijd even makkelijk te beluisteren. Klassiek, jazz, musette, tango, alles bijeengegooid en dooreen geroerd aan de hand van indrukwekkende melodielijnen en ronduit meesterlijke improvisaties, dat is zowat het recept dat de dames uitschreven voor hun derde plaat. Ik denk dat je deze muziek niet meteen op de radio zal horen, maar dat kan ik alleen maar jammer vinden. Fris, verrassend, gewaagd, origineel… het zijn allemaal adjectieven die me passend lijken voor de muziek van Deux Accords Diront. Anne Niepold schreef alle stukken zelf, de plaat werd zo goed als live en zonder overdubs opgenomen en dat zegt veel, heel veel over de spontaniteit waarmee de dames tegen hun muziek aankijken. Al is het zeker geen stroofje-refreintje-stroofje-muziek, je ontkomt niet aan de wervende, wervelende kracht van deze vrouwen en hun muziek. Dit noemen wij dan doorgaans een erg straffe, welgekomen cd. Dat je de dames deze zomer op veel festivals aan het werk zal zien, daar kun je nu al gif op innemen en dat vooruitzicht spreekt ons ten zeerste aan. (DH)