Thelonious Monk Sculpteur de silence

Toen ik de muziek van Monk op mijn twintigste ontmoette, was het een schok, een bom, een tornado. Monk raakt me aan: ik luister naar hem en ik huil, ik zie hem en ik smelten. Éric D'Agostino geeft voor het eerst het woord aan de ster die vandaag door alle jazzmannen wordt vereerd:Thelonious Monk, de pianist die nooit sprak, degene die zijn toevlucht zocht in de stiltes van zijn muziek. De show vertelt de moeilijkheden voor een buitengewone kunstenaar om te leven in een wereld die vijandig staat tegenover waanzin en verschil. Dit denkbeeldige woord van Monk zal in dialoog gaan met zijn muziek, zijn onnozele, grillige, verwrongen, plagende composities ... Allemaal herschikt door een kwartet van enthousiastelingen van de kunstenaar en geregisseerd door Guy Theunissen!

“(...) Ik schrijf mijn eigen pad en mijn pad is gebogen, ik draai, ik omzeil, ik dans en lach maar ik lach, aan de piano ontvouwde zich. Ik ben uitzinnig, ik maak me zorgen en zoek mijn toevlucht tussen de witte en zwarte toetsen van mijn toetsenbord. Monnik bipolair, gebarsten, gek? Ik ben het. Mijn naam is Monk, Thelonious Monk ... Ik ben een barpianist en als ik geen jazz was tegengekomen, was ik een zwerver geworden.