Gaume Jazz : Inui

INUI is een van die groepen die niets anders proberen uit te vinden dan zichzelf in alles uit te vinden. In de natuur en in het heldere donker komt wat uit de bijna Inuit-kloven komt, behoorlijk krachtig. Wat klinkt er eerst. De stemmen. Modern en levendig. Soms trillen de opstand en de kwelling, soms de hitte en de lyrische vluchten. Wat we dan horen, vulkanisch, vloeibaar en luchtig. Vol duizeligheid.

Vol dromerigheid en ongeremde ritmes, flirten met jazz en de trance van elektronische muziek, met de durf van de eerste kunsten. De muziek van INUI is een veelzijdige muziek. Meerdere en unanieme. De zorg voor detail, de bewegingskeuze. Vierkant als een experimentele popmachine, geëngageerd als een rockprotrusie, de muziek van het kwartet is formidabel. Positief formidabel. Koppig en eigenwijs. Het kwartet steekt vuur aan met Incendie, neemt de lucht in met Aria en chamanise met Primitives. Tautologique, INUI? Ja ook. Met stuitert en zonder redundantie. Hypnose is duidelijk.

In het continuüm van deze zoektocht naar geluid en muzikaliteit gaan de twee stemmen verder en vinden elkaar, rommelen en samensmelten. Die van Clémence Lagier die de zoetheid en hardheid van een denkbeeldig bedekt met bossen, trekvogels en surrealistisch dagdromen onderzoekt en speelt. De krachtige en zoete van Valeria Vitrano, wiens mond de geluiden heeft van een Sicilië waar vulkanen rommelen, waar golven rotsen raken met een liefdeswoede. De twee stemmen ondersteunen en vervolgens omhullen, er is bas en de beroerte. Cursief, onvermoeibaar en krachtig. Maya Cros, bas in de ene hand en houdt de andere ostinato en psychedelica vast. Dimitri Kogane slaat toe terwijl anderen ademen. Overvloedig.