Double bill: Poor Isa / Chris Joris (i.s.m. JazzLab)

Poor Isa is het duo van Ruben Machtelinckx en Frederik Leroux. Na ‘let's drink the sea and dance’ (Aspen Edities, 2019), verschijnt dit jaar Poor Isa's tweede album, ‘dissolution of the other’.

Banjo en woodblocks vormen de schaarse ingrediënten van deze muziek. De instrumenten worden weliswaar niet enkel in hun geijkte vorm gebruikt, maar in alternatieve stemmingen, met preparaties en extra attributen. Daardoor ontstaat een bovenaards vacuüm, rijk aan stilte en schaduw, met klanken die even vertrouwd als mystiek lijken. De muziek wordt ontbonden van zijn klassieke vorm en klinkt als een instrumentale field recording of een muzikale ceremonie.

In tegenstelling tot het eerste album - dat uit negen korte composities en improvisaties bestond - kiest het duo nu voor 2 doorgecomponeerde, langere werken. Waarbij het ene stuk focust op melodische en het andere op ritmische ontwikkeling.

Ruben Machtelinckx: banjo's, woodblocks
Frederik Leroux: banjo's, woodblocks

‘Until the Darkness Fades’, dat zegt meteen iets over het parcours van Chris Joris, waarin het muzikale en persoonlijke steevast overlappen.

Deze percussionist schreef een van de kleurrijkste hoofdstukken van de Belgische jazz. Hij was jarenlang actief binnen diverse genres, maar wordt nu vooral gelauwerd als de percussionist die voortdurend grenzen sloopte. Niet enkel tussen al die benauwende genrehokjes - pop, experiment, theater, wereldmuziek, jazz - maar ook tussen complete werelden.

Chris Joris speelde ‘wereldjazz’ lang voordat er sprake was van die term en hij tekende voor een paar warmbloedige jazzklassiekers, met ‘Out Of The Night’ misschien als bekendste voorbeeld. Dat album verscheen oorspronkelijk in 2003, was vervolgens jarenlang niet te verkrijgen, maar ligt in 2023 terug op de schappen. En terecht. Joris greep het vooruitzicht van een nieuwe tournee en een kersvers album ook gretig aan voor een muzikaal zelfportret. Met ‘Until the Darkness Fades’ belicht hij verschillende aspecten van zijn muzikale identiteit, zowel verwacht als onverwacht.

Joris componeerde nieuw materiaal, maar bewaart ook een prominente plaats voor de vrije improvisatie. Het wordt een prikkelende tweespalt vol hybride klanken, met vertrouwde en minder vertrouwde geluiden, tussen romantiek en onbevangen avontuur. Die verkent hij in het bijzijn van opvallende medestanders op viool en cello. Op die manier combineert hij aardse percussie met de vrijheid van de jazz en de elegantie van kamermuziek. Ontdek dit verhaal van een Belgische meester die nog lang niet uitverteld is.

Chris Joris: percussie, piano
Cécile Broché: viool
Sigrid Vandenbogaerde of Marie-Eve Ronveaux: cello

© Thomas Geuens